VICIAL.FİĞ

VICIAL. - FİĞ

Bilimsel Betim:

Biryıllık, ikiyıllık veya çokyıllık otsu bitkiler, salgılı; gövdeler kanatsız, sıklıkla tırmanıcı. Yapraklar genellikle çifteleksi, mukro veya sülükle sonlanır, nadiren tekteleksi; yaprakçıklar 1−çok çiftler halinde, dümdüz veya nadiren dişli, ağızlaşan (anastomoz) yanal damarlı. Sitipullar dümdüz veya dişli ya da nektarlı koyu lekeli ya da değil. Çiçekler koltuksal salkımlarda veya tek. Çanak düzenli ilâ iki dudaklıya kadar, hörgüçlü veya değil; dişler eşit veya değil, yapraklı değil. Kanatçıklar serbest veya kayıkçığa birleşik. Sitilus uca doğru tüm yüzeyde havlı, veya sadece alt bölümde sakallı, veya nadiren üst tarafta boyunca çizgili veya tüylü (Vicia koeieana Rech.f.) veya tüysüz. Bakla ± yassı, 1−çok tohumlu, dikişizi kanatsız. Tohumlar neredeyse küremsi veya bazen yassı, hilum sıklıkla uzamış.

Kaynak:

Davis PH & Plitmann U (1970). Vicia L., Şu eserde: Davis PH (ed.), Flora of Turkey and the East Aegean Islands, Edinburgh University Press, Edinburgh, 3: 274.

Halk Betimi:

Tekyıllık, ikiyıllık veya çokyıllık otsu bitkilerden oluşan bu cins ülkemizde “fiğ” ismiyle bilinir ve Asya, Avrupa, Afrika, Kuzey ve Güney Amerika’da doğal olarak yetişir. Dünyada 232 türü bulunan bu cinsin ülkemizde 62 türü (65 takson) bulunur. “Küşne (Vicia ervilia (L.) Willd.)” ilk evcilleştirilmiş bitkilerden biridir. Bu bitki yaklaşık 9,500 yıl önce Yakın Doğu’da yetiştirilmeye başlanmıştır. Fiğ Bulgaristan, Macaristan ve Slovakya'da Neolitik ve Eneolitik bölgelerde bulunmuştur. Keza, bakla (Vicia faba L.) 7000 yıl önce evcilleştirilmiştir. Fiğ türleri çok önemli ve genişçe kültürü yapılan oldukça besleyici yem bitkileridir. Ancak, bazı türleri sığırlar ve atlar için zehirlidir.

References:

Anonim (2016). https://en.wikipedia.org/wiki/Vicia /, Accessed date: 13.02.2016.

Ertekin S A (2012). Vicia L., In: Güner, A., Aslan, S., Ekim, T., Vural, M. & Babaç, M.T. (edlr.), Türkiye Bitkileri Listesi (Damarlı Bitkiler). Nezahat Gökyiğit Botanik Bahçesi ve Flora Araştırmaları Derneği Yayını. İstanbul, s. 500–505.